Sprawozdanie

Dzień I i II

Godzina 20:10, PKP Piła Gówna. Pożegnanie z rodzicami, przyjazd pocišgu, zakwaterowanie w przedziałach i wsio na południe. Pierwszš przesiadkę mamy w Poznaniu. Postanawiamy nie marnować czasu i przejœć się na miasto. Częœć osób zostaje przy bagażach , reszta (pod czujnym okiem opiekuna Piotra!) idzie zwiedzić poznańskie Stare Miasto nocš. Najedzeni wracamy na dworzec, dalej w pocišg i w góry. Kolejna przesiadka w Jeleniej Górze. Widoki przednie, pierwsza klasa. Szklarska Poręba. Bierzemy bagaże i ruszamy w półgodzinny spacer. Wymęczeni dochodzimy wreszcie do Chatki Robaczka. Lokujemy się w pokojach, krótki odpoczynek, wyjœcie do sklepu po zakupy. To sš na prawdę duuuże zakupy. Po powrocie wszyscy wytrwali i gotowi do pierwszej wspinaczki szykujš się do wyjœcia. Celem jest Wysoki Kamień (1058 m n. p. m.). Stromy szlak nie jest dla nas trudnoœciš i półtorej godziny póŸniej jesteœmy na szczycie. Piękna panorama Szklarskiej Poręby i Karkonoszy tworzš niezapomniany widok. Trochę zdjęć i schodzimy! W schronisku czeka na nas goršca herbata. Wreszcie można skorzystać z prysznica. Potrzeba do tego nie lada umiejętnoœci, ale wszyscy sobie poradzili. W międzyczasie odbywa się ognisko z kiełbaskami, które sš naszš kolacjš. Zaraz po ognisku startuje seans filmowy, w którym uczestniczy większa częœć ekipy. Po 23 zaczyna się cisza nocna.

Dzień III

Pobudka, zbieramy się i idziemy na Mszę œw. Powrót i œniadanie. Mamy dużo wolnego czasu, w końcu to niedziela. Idziemy do miasta. Głównš atrakcjš dnia dzisiejszego jest park linowy. „Bezpieczna dawka adrenaliny”, jak mówi wielki plakat Trollandii. Emocji było co nie miara. Wrażenia super. Ale to jeszcze nie koniec przygód z parkiem. Obiad w pizzerii, przeżywanie minionych chwil. Z naładowanymi brzuchami opuszczamy lokal i udajemy się na odpoczynek, a dokładniej zwiedzanie miasta. Jednak nie wszyscy. Czterech œmiałków czuło niedosyt. Znowu poszli do parku. Jednak tym razem na trudniejszš i bardziej wyczerpujšcš trasę. Częœć klasy przyszła się temu przyjrzeć. Strach i radoœć. Œmiech na każdej przeszkodzie. Krople potu spływajš przed każdym skokiem w dół. Wszyscy kończš trasę i sš wielce zadowoleni. Krótkie zakupy i spacer do schroniska. A w schronisku relaks. Generalnie dominuje Tekken. Chyba każdy w to gra. Następnie zabawa. Kasyno. Miało ono za zadanie sprawdzić, czy jesteœmy zgranš klasš. Oczywiœcie nie po raz pierwszy wychodzi na to, że tak. W œwietnych humorach odprężamy się dalej i tak do wieczora. Szykuje się kolejny seans filmowy. No i już zaczyna być tradycjš, że o 23 wszyscy idš spać.

Dzień IV

Kolejny dzień zmagań to wielkie postanowienie zdobycia najwyższego szczytu Gór Izerskich – Wielkiej Kopy . Aby sprostać temu tak niebywałemu zadaniu, wyruszamy już z samego rana. Samo dojœcie na szlak zajmuje na sporo czasu. Niestety zmęczenie odbiera siły Izie. Krótka narada plemienna – Łukasz odprowadza koleżankę do schroniska. Reszta pod dowództwem Karoliny rusza dalej. Im wyżej, tym piękniej. Im piękniej, tym bliżej do celu. W heroicznym tempie Łukasz dogania ekipę. Wspólnie dostajemy się na pierwsze wzniesienia. Wkrótce docieramy także do kopalni kwarcu Stanisław. Tu robimy postój. Czas na zdjęcia, wymianę chusteczek do wycierania potu i w drogę. Prosta, asfaltowa droga prowadzi nas do szczytu. W pewnym momencie wchodzimy w las. Wspaniałe lasy, trochę œniegu. Pod samym podejœciem robimy dłuższy odpoczynek. Pierwsze œniadanie, opalanie. Przechodzimy przez strumień i cały czas pod górkę. Słońce żarzy, pot się leje, wody brakuje. Po pewnym czasie robi się płasko, a przed nami rozpoœcierajš się zdumiewajšce widoki. Sam szczyt oznaczony jest kupš kamieni, ale nam to wystarcza. Ponad dwumetrowymi œwierkami powiewa wiatr, a my opalamy się leżšc na trawie, podjadajšc resztki słodyczy i wypijajšc ostatnie krople wody. Schodzimy. Powrót jest bardzo przyjemny. Cały czas z górki, niezbyt stromo. Widoki takie jak wczeœniej, czyli równie piękne. Szybkie zejœcie. Po drodze zwiedzamy kompleks budynków wojskowych, a dokładniej bunkier ukryty za wielkš groblš, do którego wchodzi się tunelem. Podczas oglšdania wszystkim przypomina się film z dnia poprzedniego – Blair Witch Project. Kończymy i czas w drogę. Po godzinie jesteœmy w schronisku, a tam prysznic! Wszyscy odœwieżeni zajadajš się Jarkowym spaghetti. Trzeba uwierzyć, że było przepyszne! Następnie, mimo iż jest to poniedziałek, oglšdamy wtorkowy odcinek 39,5. Po całej akcji lokujemy się w jednym pokoju i trwajš zacięte dyskusje. Przychodzi 23 i wszyscy spać!

Dzień V

Kolejna i niestety ostatnia ekspedycja wspinaczkowa ma bardzo złożony charakter. Już samo opracowanie trasy i przewidywanie czekajšcych na niej atrakcji przyprawia o ból głowy. W końcu, tuż przed wieczornym seansem zapada damsko - męska decyzja: Szrenica. Ruszamy z samego rana. Poczštkowo schodzimy szlakiem w dół, co trochę nas intryguje. Ale też jednoczeœnie sprawia, że ostateczny górski cel wydaje się coraz większy. Po godzinie docieramy na właœciwy szlak. Wreszcie z wielkim żalem stwierdzamy, że jest pod górkę! O tym, że idziemy we właœciwym kierunku przekonujš nas tysišce turystów, kilka wycieczek szkolnych, masa straganów, zapach oscypków i pani z psem rasy Terier (przyp. – Piotrek). Pierwsza atrakcja czeka na nas już po niewielkiej częœci drogi na szczyt - wodospad Szklarka. Niesamowite wrażenie, nasza ojczysta Niagara. Trochę oglšdamy, sesja fotograficzna. Jakoœ dziwnie mokro. Ruszamy dalej. Niestety im wyżej, tym bardziej pod górkę. Postoje coraz częœciej. Staramy się obliczyć (ha!) pod jakim kštem jest ta droga, ale wyniki wychodzš doœć dziwne... Zabawa ze œniegiem przednia. Pomaga nam to zapomnieć o zmęczeniu. W końcu widzimy schronisko na Hali Szrenickiej. Do szczytu tak niewiele. Ale postój musi być. Uradowani docieramy w ów miejsce, analizujemy obecnš sytuację, obmyœlamy strategię i stwierdzamy jednomyœlnie – idziemy dalej. Do tych samych wniosków doszło chyba z pół tysišca ludzi, z którymi wspólnie zdobywamy szczyt. Widok niesamowity. Pomyœleć, że to tylko (albo aż) 1362 m n.p.m. Widać całš Polskę. Co niektórzy dostrzegajš nawet Bałtyk, a ci bardziej przenikliwi chmury burzowe od południa. Zmęczenie daje o sobie znać. Wystraszeni nadcišgajšcš ulewš oraz opowiadaniami pani przewodnik o zagrożeniach lawinowych, stwierdzamy, że kończymy wyprawę i jak najszybciej wracamy do Szklarskiej. Na całe szczęœcie ktoœ kiedyœ pomyœlał i wybudował wycišgi linowe. Zjeżdżamy i zjeżdżamy... Odpoczywamy w towarzystwie ‘pana z ławki’ oraz panów grajšcych w szachy. Następnie czas wolny i obiad w barze Pod Skoczniš. Najedzeni robimy zakupy i wracamy do schroniska. A tam standardowo. Prysznic i herbata. Pod sam wieczór robimy ognisko, gramy w rugby. Rozmowy, film, rozmowy i spanie – o wyznaczonej godzinie.

Dzień VI i VII

Dzień zaczynamy pakowaniem… się oczywiœcie. O 10 opuszczamy schronisko. Plan jest doskonały. Dzielimy się na 3 ekipy. Jedna grupa pilnuje plecaków przez godzinę, reszta idzie na miasto. PóŸniej ich zmienia. Częœć zjeżdża taksówkš z bagażami. Chodzimy po Szklarskiej. Poszukujemy dobrego jedzenia. Z żalem spoglšdamy na budki z pamištkami, pizzerię, w której jeszcze niedawno jedliœmy obiad. Park linowy powoduje, że łezka się oku kręci. Na umówionš godzinę spotykamy się na dworcu. Pocišg przyjeżdża z 40-minutowym opóŸnieniem. Wszyscy zmęczeni idš spać. We Wrocławiu budzimy się. Powodem tego jest postój. Pocišg jeŸdzi w tę i z powrotem. Dziwne, ale być może potrzebne. Dalsza podróż mija nam w radosnej atmosferze. Gramy, rozmawiamy, robimy zdjęcia, podziwiamy. I tak do Poznania. Dworzec Główny. Wspomnienia. Smak wyjazdu, nutka powrotu. Tradycyjnie częœć ludzi zostaje (i gra w karty), a reszta zwiedza w centrum Poznania. Nie było to zmarnowane 3 godziny. Egzotyczne kelnerki, nastrojowe œwiatła, wystrój z drugiego końca œwiata.. Wszystko, co oferuje nam restauracja Mexicana sprawia, że dziewczyny czujš się jak prawdziwe senioritas, a panom naprawdę niewiele brakuje do charyzmatu Zorra! A wszystko przy ogromnych porcjach dobrze przyprawionych potraw i margarricie. Powrót do Piły. Wszyscy „przycinajš komara” i ku zdziwieniu klasy szybko znajdujemy się w Pile. Długie pożegnanie. Naprawdę długie. Co tu mówić? Pięknie było.